Van oude menschen, de dingen, die voorbij gaan

Gepubliceerd door Jaap Peters op 23 december 2022

In de week voor Kerst viel de deur-aan-deur weekkrant 'Kijk op Bodegraven-Reeuwijk' in de bus. Op de voorpagina werd verwezen naar een uitgebreider artikel elders in de krant: 'Nooit meer schaatsen in een georganiseerde plassentocht'. Het artikel gaat over de locale ijsclub die is opgeheven.

Het is vooral ook een mooi voorbeeld van wat de Duitse filosoof Jürgen Habermas (1929) stelde in 1968: dat de systeemwereld de neiging heeft om de leefwereld te kolonialiseren. 

Even puntsgewijs:

  • De Ledenvergadering heeft besloten dat vereniging wordt opgeheven
  • De in- en outs worden verteld door twee bestuursleden met minstens 45 jaar ervaring
  • Er heerst een angstcultuur die de regelgeving heeft doen exploderen,
  • in combinatie met steeds kortere lontjes bij deelnemers en omstanders
  • Er rijden 6.000 geregistreerde deelnemers en ongeveer 9.000 'zwartrijders'
  • Het ijs moet dan 12 centimeter dik zijn
  • De locale BOA moet de vijf ijsmeesters (die zijn er nog) controleren
  • De tocht wordt uitgezet en moet sneeuwvrij worden gehouden
  • De wakken worden afgezet met takken en linten, maar door anderen wordt die markering weggehaald, die ontsieren immers het landschapbeeld
  • En dan komt nog de regelgeving:
  • Gecertificeerde verkeersregelaars, maar er zijn geen vrijwilligers
  • Gediplomeerde EHBO-ers, maar er zijn geen vrijwilligers

Voortaan schaatst ieder voor zich, ... hopen dat het goed gaat, want met de natuur valt niet te spotten.

  • Toiletten zijn verplicht bij een Stempelpost
  • Ook bij Koek & Zopie is een toilet verplicht; Ok, dat valt te combineren
  • Voor het verkopen van iets warms te eten en te drinken heb je een overeenkomst met de land- en watereigenaren nodig (geen vergunning meer!)
  • Er zijn redenen om voor veilige routes te kiezen; op sommige plekken is het ijs bijna altijd te dun en blijft dat ook (bijvoorbeeld bij bruggetjes). Maar de deelnemers worden furieus en omzeilen en masse de afzetlinten
  • Door de te verwachte verkeerschaos komen er pendelbussen vanaf de centrale parkeerplaats, maar ook matten als deelnemers geen zin hebben om op de bus te wachten. En op allerlei manieren, veelal op de schaats, zich naar de startplaats bewegen
  • Alles moet gedaan worden met vrijwilligers, die volledig verantwoordelijk blijven en overal voor aansprakelijk zijn. Als het mis gaat weet men je te vinden
  • En dan hebben we het niet over de 6.000 medailles en lintjes aan elkaar te knopen, het inschrijven van de 6.000 deelnemers, het bezetten van de stempelposten, het onderwijl blijven controleren en onderhouden van de route, het onderhoud van de machines die route vegen.
  • Er zijn domweg geen vrijwilligers meer voor!

En dan nog een prachtig slotakkoord: Voortaan schaatst ieder voor zich, ... hopen dat het goed gaat, want met de natuur valt niet te spotten. 'Van oude mensschen, de dingen, die voorbijgaan' is een roman uit 1904 van Louis Couperus over het onherroepelijk voortschrijden van de tijd. Mooi geschreven artikel door Marlies van Leeuwen. Dank je Fokke dat je het artikel vanuit een ander perspectief nog een keer onder mijn aandacht bracht.

NB: De IJsclub heette Wilhelmina-Catrien