Planet of the Humans een miskleun?
Gepubliceerd door Jaap Peters op 05 augustus 2020
De nieuwe film (2020) van Michael Moore krijgt er in de recensies flink van langs: vooral links en een beetje van rechts. Het bewijst in ieder geval dat Moore een onafhankelijk filmmaker is die niet van te voren nadenkt over de vraag: 'Krijg ik wel voldoende applaus van de linkerflank bezien vanuit het politieke spectrum?' Dat hij niet altijd goede maatjes is met politiek rechts (lees: de Republikeinen) was al eens eerder gebleken. De eerste vraag is echter: 'Moet je de film zien?' Zeker weten.
En toch heeft Michael Moore een punt met ‘Planet of the Humans’
Sla desnoods de 1e driekwartier over, begin maar met de 2e driekwartier. Biomassa krijgt er flink van langs. Het massaal industrieel houtkappen van bossen om houtsnippers te produceren maakt al snel duidelijk dat het middel (biomassa) erger is dan de kwaal (fossiele brandstof opsouperen). Inmiddels heeft hij daar ook zijn gelijk in gekregen en komt ook onze regering terug op haar schreden op advies van de SER. Schaalgrootte is vanuit het perspectief van duurzaamheid niet altijd een briljant idee, vanuit economisch perspectief natuurlijk juist weer wel.
Laten we perfectie niet de vijand van het goede maken.
Het slotakkoord van de film is echter kraakhelder: we gaan niet over op groen om de wereld te redden, maar om ons 'oude leventje' te continueren. Au! De elektrische auto is daar natuurlijk een mooi voorbeeld van. Zo maak je natuurlijk geen vrienden. En het wordt nog erger: de groene economie wordt het verdienmodel van het groot kapitaal. Nog sterker: Al Gore komt met zijn vriend Blood - een oud-bankier van Goldman Sachs - vertellen dat het kapitalisme de Aarde gaat redden (Gore & Blood).
En zo wordt het dus toch een film met een Rijnlands tintje. Meer marktwerking gaat de Aarde redden. Ja, ja, .... en daar gelooft Michael Moore uiteraard helemaal niets van. Links en rechts geen vrienden gemaakt, toch een goede film. Misschien wel juist daarom.